Neleri unuttuk?

Neleri unuttuk?

Neleri unuttuk? En çokta kendimizi ve kendi benliğimizi unuttuk. Kendimizi kandırdık zaman zaman sırf haklı çıkmak için. Oysa ne kadar yanıldığımızı hiçbir zaman anlamadık.

En basiti:

Merhaba, dediğimiz!

Günaydın!

Tünaydın!

İyi akşamlar!!!

İyi günler!

 Dediğimiz zamanlardı.

Mutlu yazlar!

Mutlu baharlar!

Mutlu kışlar!

Ferahlıklar dilerdik birbirimize, iyi niyetle başlardı her sözümüz!

Hatır sormak lafta değil, derdi varsa sırrını alayım, yüreğini hafifleteyim, derman olayım içindi. Sevdiklerimize yardım etmek bizi mutlu eden şeylerdendi..

Büyüklere efendim, beyim. Kadınlara hanım, madam, matmazel diye hitap edilirdi.

Küçüklere yavrum! kuzum ! Küçük hanım!! Küçük bey!! Diye sevgi ile hitap ederdik.

Yanlış algılanmazdık birini çok sevdiğimizi gösterirken. Birini överken kötü düşünceler paralanmazdı o yıllar zihinlerde.

İnsanlığa ve insana hürmet gösterdiğimiz zamanlardı.

Filesini elinden alıp, yorulmasın diye evine kadar taşımak mutluluktu bize ,  iyilik yapmaktı..

Hayır duası almaktı...

Hatta yan yanayken saate bakmanın ayıp olduğu zamanlardı..

Geç bile kalsak bakamazdık..

Değer verdiğimizi her insana hissettirmek kişiliğimizin bir parçası idi.

Karşılıklı oturdun mu masaya,  bir gözlere, bir de uzaklara bakılırdı.

Üslubumuz terbiyeli, hitabemiz ölçülüydü. Kalp kırmaktan çekinirdik. Haddimizi de, kendimizi de bilirdik. İki kadehte bozulmadı karakterleri hiç birimizin, hiç bir zaman sendelemedik.

Hiç bir şeyin altına sığınmadık, attığımız adım dahi imzamızdı. Duruşumuz, tavrımız kendimize özgü idi. Kimselere özenmedik.

Konuşurken kelimeler seçilirdi.

Özel olduğunu hissettirmek isterdik sevdiklerimize, duygularımız çok değerliydi. Az ve öz severdik, çeşit nedir bilmezdik.

Ellerde telefonlarımız yoktu..

Sevmeler, sessiz ve sebepsizdi.

Ne gösterişe gelir, ne nedenlere sığardı.

Nazara da gelmezdi.

Her şeyden önce samimiyet önceliğimizdi.

Sevda sırdı yüreklerimizde. Söylenmezdi.

Sevilenin adına türküler yakılır.

Şiirler yazılırdı günlüklerimize.

Şarkılardan fal tutardık, hayaline dalardık mesut gelecek günlerin.

Ama bitince de onun ardından kimseye yakınılmazdı.

Sevda sır gibi yürekte gururla taşınırdı.

 Bitse de bitmezdi, kolay harcamazdık sevdayı.

Kızaran yanaklar, titreyen eller. Terleyen yüzler, boşalan dizler, başımızdan dökülen kaynar sular vardı....

Gurur, onur, şeref henüz sadece bir insan adı değildi. Her ailenin temel taşıydı.

Biz bu içimizdeki uçurumları ve kalpler arasındaki mesafeleri sonradan icat ettik.

Henüz yenilmemiştik kendimize.

Mutluluklar fotoğraf karelerinden ibaret değildi.

Mutlu edilmek isteği hastalıklı bir hal almamıştı.

Eşyalar değil, insanlar ağırlanırdı evlerde ve kalplerde.

Güneş daha da parlaktı.

Henüz bu kadar yalnız değildik.

Gönlümüzde ağırladığımız dost, akraba, arkadaş, komşularda kalabalıktı.

Başkalarınca beğenilmek her şeyden önemli değildi...

Kendini bilen vakur, ağırbaşlı, sevimli ve doğal, içten insanlar vardı.

Saygı, sevgi önceliğimiz.

Bu satırları yazarken duygulanıp, göz yaşı dökebiliyorum hala!!!

Ben hala hepsini yaşıyorum.

Hiç değişmeden aynı kaldım.

Büyümenin aslında, küçülmek olduğu bir zamanda yaşıyoruz.

Hiç büyümüyorum artık ben.

Duruşumu korudum, koruyorum birçok insan gibi.

Zamana yenilmeden yaşayın, bu değerler sizi siz yapan özelliklerinizdir.

Yenilenin her doğan günde.

Yenilenirken, çiçeklenin güzellikler giyin bedeninize, ruhunuza öylece süslenin...

Kendinizi koruyun.

Değişmeyin asla...

İnsanlar değişse de siz aynı kalın...

Yüzünüzdeki çizgiler, attığınız sen kahkahaların izleri olsun!

Son olarak Nazım’dan bir dizeyi paylaşmak isterim:

Her sabah bir çocuk uyanır içimde.

Her şeye inat gülümseyerek.

Umursamadığımdan değil, duyumsadığımdan hayatı.

Hesapsızdır yaşamak, alıp verdiğim nefes bile emanetken.

  Ve  ekler...

Daha son sözü söylemedi hayat;

Belki yarınlar, mutlu sonlar var?