Hayat bize önce beklemeyi öğretti!…

Hayat bize önce beklemeyi öğretti!…

Daha ana rahmine düştüğümüz andan itibaren bekleme süreci başlıyor. Önce doğmayı bekliyoruz. Daha sonrasında ise büyümeyi, olgunlaşmayı, yaşlılığı, ölümü… Bekliyoruz da bekliyoruz…

Yaşadığımız ve başımıza gelen her olayda biraz daha olgunlaşıyor ve farklılaşıyoruz. Belki acılarımız bizi katılaştırıyor, mutluluklarımız ise, çocuksu ruhumuzu ortaya çıkarıyor.

Yaşanan her kötü aşk deneyimi ise, bizi biraz daha ıssızlaştırıp, yalnızlaştırıyor. Kısacası her ilişki bir sonrakinden alıp götürüyor.

Aslında bizi en çok mutlu edenler, hiç beklemediklerimizdir. Yani umulmayanlar, ansızın geliverenler… Bu nedenle vardır sürprizler… Hayatta yaşanılası en güzel andır…

Günlük hayatımızın monotonluğundan bir nebze olsun uzaklaştırır…

Farkında mısınız bilmiyorum ama gündüz bir biçimde yaşamın gelgitleri içerisinde yalnızlığını unutan kişi, gece el, ayak çekilince yalnızlığıyla baş başa kalıyor. Yaşamı ıskalıyoruz belki de farkında olmadan, günlük rutinlerimiz içerisinde. Yitip gidiyoruz, boğuluyoruz farkında bile olmadan. İnişler ve çıkışlar dayatıyor hayat bize. Sadece yaşamaya çalışıyoruz hayatı, gerçekten yaşamıyoruz. Sadece bekliyoruz, belki bir gün kader, kısmet, alınyazısı ya da adı her neyse bir gün değişecek…

Eğer sizin de hayatınızda bir gün aşk kapıyı ansızın ve aniden çalarsa hoş geldin diyerek alın onu içeri, özen gösterin aşka, büyütün narin bir çiçek misali.. Gitmek istediğinde ise tutmaya kalkışmayın sakın! Neme lazım küser ve bir daha hiç uğramaz gönlünüze..

Öyleyse zaman biten aşklara elveda ve yeni gelenlere hoş geldin deme zamanıdır

Birlikteliğinizde belli boşluklar bırakın.