Duvar örmek!

Duvar örmek!

Nerde o zarafet, nerde o hassasiyet, ağzı olanın konuştuğu bir coğrafyada zor iş. Hadi hepimiz sınırlarımızı çizelim, bu sınırları belirlemek için etrafımıza duvarlar örelim...!

Mesafeler koyalım, herkesi kendimizden uzaklaştıralım...!

Olmadı, kendimizden bile kaçalım, yeni yeni coğrafyalar belirleyelim, tüm bunlar bütün aptallığımızı örtmeye yetecek mi...? Ben beceremedim. Umarım siz becere bilirsiniz. Yaşamak, insan gibi yaşamak zor zanaat. Yoruluyor işte insan , duvar örmekten mi, yoksa ördüğün duvarı aşıp gelmesini beklediğin insanların duvarı aşmasını beklemekten mi bilinmez...

 Kim bilir belki biz abarttık , her şeyin cılkını çıkardığımız gibi duvarı da çok yüksek mi ördük... Aşmasınlar, aşamasınlar diye... Yorulduk işte...

Belki de en zor olanı seçtik,yıkmak varken tüm önyargıları, duvarları, biz örmeyi seçtik, duvar örmeyi, sınırları belirlemeyi...! Yorulduk, yaşlandık, yaş aldık, belki ders aldık. Ama. hep zor olanı tercih ettik... Duvar örmeyi... Hem de bir gün ördüğümüz duvarlar yıkıldığında, altında kalıp ezilebileceğimizi dahi düşünmeden.

Oysa başkaları bizi tuhaf buldukça, hayattan daha çok keyif aldığımızı keşfettik. Çünkü bizler yaşadığımız her günün zamanı geldiğinde, anı olacağını bilerek yaşayanlardandık. Bunun için ömrün her anına neşe sığdırarak yaşıyoruz. Doğduğumuz andan, ölene dek hayatımıza kattığımız insanlarla daha çok zenginleşiyoruz