İçsel yolculuğumuz!

İçsel yolculuğumuz!

Hayatımıza hep yön veren içsel yolculuğumuzdur. Bu yolculuk, kimi zaman bizi dibe de götürebilir. İçsellik, duygularımızla yaptığımız hareketlerdir. İçsellikte mantık daha geri plandadır. Bu konuda en iyi açıklamayı Oruç Aruoba şu sözlerle yapmıştır:

"Kişi kendini yapar, bozar, dağıtır, yıkar, kırar.

Sonra, yeniden kurar. Önemli olan, kişinin kendini başlangıçtan kurmuş olması değil, baştan kurabilmesidir "

Biz kendimizi ne kadar baştan kurabiliyoruz. Kendimizle hesaplaşmaktan öte ne yapabiliyoruz. Bir noktadan sonra kendine kızmaktan vazgeçiyor insan. Olanların tüm suçunu omzuna yükleyip bir köşede cezasını çekip bitirince; muhatapların, olanlara neden davranışlarına dışarıdan bakabilecek ferahlığa da ulaşıyor ve çocukluğunun saçını, başını okşayıp ondan özür diliyor.

Bir yerde olmanın, bir yönü seçmenin, bir yola çıkmanın açtığı düşünme olanaklarını kaybettik. Yola çıkmak, yola gitmek, yola varmak hepimiz için birer lükse dönüştü. Bu çağda yürümek, düşündüren değil güldüren bir şey oldu. Oruç Aruoba, son derece lezzetli olan Yürüme adlı kitabında, bizim ne olduğumuzdan başlayıp hep-hiç arasında 'kişi'ye uzanan yolculuğumuzun izini sürüyor.

Yolu yürüyerek çözümlemenin imkânsızlığına vurgu vardır Yürüme'deki metinlerde. Yolu yalnızca "açan" bilir. Öte yandan açılmış hazır yollarda yürümenin tadını dönüp duran tekerlekler değil yalnızca insan kavrayabilir. Özgürlükse, açılmamış, yani belirsiz yollarda yürümektir. Belki de yaşam bu yüzden "her ne olursa olsun" özgürdür: "Zaten, hep, kırık-dökük, paramparça ilişkiler bırakıp ardında, böylesine yıkıcı, yırtıcı bir yolda yürümüyor mu yaşam?”

Kısacası: Bir yolcuya yardım etmenin en dürüst yolu, onunla birlikte yürümektir. Çünkü duran, yürüyeni asla anlayamaz.