KAFAMDAKİ SORULAR…

KAFAMDAKİ SORULAR…

Hayaller Paris, hayatlar yaşadıklarımız.

Günden güne bir yana savrulurken, beynimin içinde bir oyun parkı varmış gibi hissettim.

Filli parklar, salıncaklar ve o meşhur tahterevalliler…

Koşan çocuklar, kovalayan anneler, babalar… 

Derken bir curcuna içinde savaşıyor gibiydim.

Gerçi ne güzel olurdu şimdi, o eski parklarda, o eski neşeler olsaydı. Şimdilerde boş ve yok denilecek kadar az parklar.

Özensiz, kalitesiz oyuncaklar ve en önemlisi kaybolan,  android içine saklanan çocuklar, derken birçok düşüncenin içinde kaybolmaya devam ediyordum.

Peki ya kahve?

Kahve artık yok, artık çay vakti.

Çayımdan bir yudum içerken ilkyazının son sorusu aklımdan geçiyordu.

“İnsan ne için yaşar?”

Hiç düşündünüz mü?

Ben düşündüm. Düşünürken bir ara kaybolmuşum, hatta sonra bir boşlukta buluvermişim kendimi.

Sormuşum, nerdeyim diye kendi kendime. Hangi merdivenin kaçıncı basamağında ne yapıyormuşum, ne için burada duruyormuşum diye. Gözüm çarpmış karşıdaki merdivene, ailesine sımsıkı sarılan ve sadece onlar için yaşayan adama. Gözüm çarpmış bir başka merdivene, hırs yapmış, gözünü merdivenlerin en tepesine yerleştirmiş kadına.

Yine gözüm çarpmış, başka bir merdivende daha yolun yarısında çöküp kara kara düşünen, ne yapacağını bilmeyen, kaybolmuş, vazgeçmiş çocuğa, derken merdivenler çarpmaya devam ediyordu gözüme gözüme.

 Sağlam çarpmış olacak ki, gözlerimi kapatıvermişim.

Sonrası bir bardak çay ve hayaller Paris…

Yapacak çok iş, çıkacak çok merdiven ve en önemlisi hedefler…

Tek tek çıkarken, her basamak yeni bir düşünce, yeni bir başlangıç. Kimileri ailesine tutunur, kimileri kendilerine, kimileri hırslarına, kimileri sadece vardır, kimileri zaten hiç olamamıştır. Kimileri ekmek için yaşar. Kimileri para için.

Kimileri de hayalleri için.

Peki ya sen ne için yaşarsın ne için varsın? 

En önemlisi yapacağın, yaşayacağın, değiştireceğin çok şey, çıkacağın o kadar merdivenlerin, hedeflerin varken…

 Vazgeçtin mi hayallerinden?