Hayatı ertelememeliyiz!

Hayatı ertelememeliyiz!

1 Yıldır dünyayı etkisi altına alan pandemiden dolayı eve hapsolduğumuz günlerde, ne kadar çok şeyi özlemişiz, ne kadar çok şeyi unutmuşuz..Gezmeyi, koşmayı, dostluğu, sevgileri, aşkları, cafeleri, AVM’leri, nefes almayı bile unutmuşuz. Kısacası, kendimiz olmayı unutmuşuz.

O umursamadığımız, değer vermediğimiz, yok etmeye çalıştığımız yaşamın biz nasıl yok etmeye, bizi nasıl hapsetmeye başladığını en iyi şekilde gördük. Sevdiklerimizi kaybettik, insanlığımızdan uzaklaştık, hayata tutunmayı bıraktık. Çünkü öyle bir sınavdan geçiyoruz ki, güçlü olan kalıyor, güçsüz olan gidiyor. Zaman zaman gözlerimizdeki yaşam ışıklarının bile söndüğünden habersiziz.

Tüm bunlara karşın yine de umudumuzu diri tutmalı, inancımıza sıkı sıkı sarılmalı, ertelediğimiz şeyleri biran önce yapmalı, sevdiklerimize, onları ne kadar sevdiğimizi göstermeli, hissettirmeliyiz. Kısacası hayat ertelemeye gelmiyor…Bu şiir gibi yaşama sarılmalıyız.

“Mavi yaz akşamlarında,  özgür gezeceğim,

Ayaklarımın altında nemli,  serin kırlar;

Başakları devşirip otları ezeceğim,

Yıkayıp arıtacak çıplak başımı rüzgar.

Ne bir söz,  ne düşünce,

Yalnız bitmeyen düş

Ve yüreğimde sevgi;

Büyük,

Sonsuz,

Umutlu...”

Arthur Rimbaud