Sadece düşlerimize dokunmasınlar…

Sadece düşlerimize dokunmasınlar…

“Ve düşlerim nerede?” diye sormaktan kendimi alamıyorum. Başımı sallayıp diyorum ki, “Yıllar ne çabuk geçiyor?” ve yine soruyorum kendime: “Ne yaptın yıllarına? En iyi zamanlarını nereye gömdün? Yaşadın mı, yaşamadın mı?” ve yine kendi kendime diyorum ki. “Bak çevrende her şey nasıl gittikçe soğuyor…” Umutsuzluk, yalnızlık içinde yıllar geçecek, titrek yaşlılık bastonuna dayanarak karşına dikilecek. Her şey hüzne, kedere bürünecek… Yaşadığın o parlak dünya sönecek, düşler sarı yapraklar gibi bir bir dökülecek… Ah Nastenka, yalnız, yapayalnız kalmak hüzünlü olacak; üstelik arkasından üzülebileceği bir şeyin de olmayacak: Hiçbir şeyin, hiçbir şeyin olmayacak… Çünkü bütün kaybettiklerin kocaman bir sıfır, saçma sapan bir düş...” Dostoyevski

Her okuduğumda beni etkisi altına alan bu yazının hepimizin yaşayabileceği şeyler..Her zaman hayata o kadar umutla, sevgiyle, coşkuyla, aşkla bakıyoruz. Her yalnız kaldığımızda gördüğümüz güzellikler karşısında düş kuruyoruz...Sonra birileri geliyor senin o umutlarını, düşlerini yıkıp geçiyor, gecenin kendi yalnızlığında. Gece o kadar yalnız ki, kelebeklerin kanat seslerini bile duyabilirsin, tıpkı içimizde yaşadığımız karanlık ve yalnızlık gibi. Oysa çocukken başlıyoruz hayal kurmaya, büyüyoruz hayallerimiz değişiyor, biraz daha büyüyoruz ve masum olan hayallerimizin yerine masum olmayan bize dayatılan hayallere dalıyoruz. Büyüdükçe masumiyetimiz gidiyor…Umutsuzluk, yalnızlık, tükenmişlikler biriktiriyoruz. Ama hayatı güzelleştirmek, yeni şeyleri keşfetmek, sevgileri çoğaltmak, sıcak çay ve sıcak merhabalar, çıkarsız, beklentisiz ve umarsız yaşayabilmek yine de bizim elimizde. Sadece düşlerimize dokunmasınlar…