SAHNE TOZU YAZILARI-1

 SANATÇININ ÖLÜMÜ!

Tam Bir yıl oldu…

Koskoca bir yıl…

Zaman dediğin nedir ki, su gibi akıp gider…

Gerçekten de öyledir.

Öyle bir akıp gider ki, farkına bile varmazsınız.

Ama bu son bir yıl, benim konumumdakiler için hiç de kolay geçmedi, geçmiyor.

Ömrünün her anı sahnelerde geçmiş biri için katlanılır şey değil.

Hava gibi, su gibi olmazsa olmazlarımdandır, sahne, seyirci, öğrencilerim, velilerimiz, oyunlar, tiratlar, şiirler, şarkılar…

Konservatuvara hazırladığımız öğrencilerimizin heyecanları…

Sahnelediğimiz oyunların seyircilerle buluşma anları…

Minik çocuklarımızla, gelişimleri için olmazsa olmazları drama çalışmaları…

Oynanan oyunları gidip izleme, oyun üstüne sohbetler…

Küresel bir kararla aniden bitti.

Ve biz sudan çıkmış balığa döndük.

Ve öldük…

En kötüsü de belirsizlik.

Öyle görünüyor ki, bu ölüm uykusu uzun sürecek.

Komadayız, bitkisel hayatta sadece nefes alıyoruz.

Bir sanatçının ölümü, kalıcı bir eser bırakamadığı ve üretemediği,

Hayal kuramadığı zamandır.

Bu salgın, hayallerimizi elimizden aldı.

Bendeniz de yaşamım boyunca hayaller kurmuş ve bu hayallerimi gerçekleştirmek için mücadele etmiş biri olarak, sahnede olamıyorsam, sahnede yuttuğum tozlardan bana kalanları yazarak paylaşayım dedim.

Yazayım ki, yaşamam için küçük de olsa bir nedenim olsun.

İşte bu yazıdan sonra aldığım nefes biraz daha kuvvetlendi.

Sanat; dünya var oldukça var ve insanların umudunu yeşerten bir olgu olacaktır.

Umudun yeşermesi için, sanatçıların üzerindeki ölü toprağının kalkması gerek.

Umudu ve benliğimi var etmek için,

Sımsıcak bir merhaba…